حجازی از جنس بزرگان همیشه حاضر در تاریخ سرزمین ماست!

ناصر حجازی دومین دروازه‌بان برتر قرن آسیا و گلر تیم ملی ایران در جام جهانی 1978 آرژانتین بود.

حجازی  پس از دست و پنجه نرم کردن طولانی با بیماری سرطان  سرانجام در روز ۳۰ اردیبهشت ۱۳۹۰ و در حین تماشای دیدار تیم‌های استقلال و پاس همدان و در آخرین روز لیگ برتر، به دلیل وخامت حالش  ، به کما رفت .

ناصر خان  سه روز بعد در ساعت ۱۰:۵۵ روز ۲ خرداد ۱۳۹۰ ودر سن شصت و دو سالگی  در میان اندوه و تأثر خیل عظیمی از دوستدارانش که در مقابل بیمارستان کسری تهران تجمع کرده بودند، چشم از جهان فرو بست.

ناصر حجازی  را باید یکی از با شخصیت ترین  و محبوبترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایران دانست  .بخصوص برای نسل  جوان بعد از انقلاب که به دنبال الگو درستی می گشت .

ناصر حجازی در ۲۲ شهریورماه ۱۳۴۸ اولین بازی ملی خود را مقابل تیم ملی پاکستان انجام داد و در سال ۱۳۵۹ برای آخرین بار در دیدار مقابل تیم ملی کویت در درون دروازه ایران قرار گرفت .

حجازی  پس از آن با طرح < 27 ساله ها >  که توسط مصطفی داودی رئیس سازمان تربیت بدنی وقت به اجرا گذاشته   در بیست و نه سال سن از تیم ملی کنار رفت در حالیکه به عنوان یک دروازه بان شاید ده سال دیگر هم می توانست در تیم ملی  باشد . 

حجازی همیشه شماره یک تیم ملی فوتبال ایران را برای نگهبانی از دروازه بر تن داشت که در زندگی هم   نشان داد به درستی  < یکی > بود  که  دومی نداشت .

وقتی به فوتبال امروز نگاه می کنیم ، این داستان همیشگی بیش از پیش به چشم می آید و حالا نیز چهره های ارزشمند و سزاوار هیچ نقشی در جامعه ندارند و گوشه نشینی را به حضور در بساط فاسد و آلوده برگزیده اند . ناصر حجازی سمبل همه  شرافتمند های فوتبال ایران است.

حجازی در روزگاری که بسیاری از هم نسل هایش تن به سازش و همراهی با رژیم داده و شماری نیز خاموشی و گوشه نشینی را اختیار کرده بودند ، به تنهایی هم  ، زبان ورزشی های محترم  شد و هم  حرفهای ملتی  را زد  ، که  خیلی ها شهامت و جسارت بیان آن را نداشتند !

وقتی حجازی در پیوند با فساد و آلودگی در فوتبال جمهوری اسلامی گفت :

  کجای ما پاک است که فوتبال مان پاک باشد ، تمام حقیقت و واقعیت را برای همیشه به یاد گار گذاشت  تا آیندگان با همین کلام تاریخی ناصر خان بدانند که در دوران  جمهوری اسلامی بر ایران و ایرانی چه گذشته است !

حجازی از جنس بزرگان همیشه حاضر در تاریخ سرزمین ماست که یکه و تنها در برابر حکومتی ضد مردمی ایستاد و هرگز تن به بی تفاوتی و سکوت نداد...روانش شاد ..یادش گرامی

دهه چهل فوتبال ایران ، دهه عزیز اصلی !

دهه چهل فوتبال ایران ، دهه عزیز اصلی !

تا آغاز دهه چهل می توان گفت که فوتبال ایران هنوز به رشد و پیشرفت قابل توجه و چشمگیر نرسیده بود و از همین روی با افتخار و مقامی در منطقه و آسیا همراه نشده بود .

دهه چهل اما برای فوتبال ملی ایران آغازگر شکل و شمایلی تازه و به نوعی شروعی بود برای پیروزیها و قهرمانی منطقه ای و آسیایی که گویای حضور نسلی تازه با توانایی های بیشتر در فوتبال ما بود.

در این فصل تازه بازیکنانی ظهور کردند که هر کدام توانستند نقشی خوش بیافریند و باعث رونق و استقبال روزافزون در نزد تماشاگران شوند و کاری کنند که ورزشگاه امجدیه برای تهران کوچک به نظر برسد.

در جمع این نسل متمایز با نسل های عزیز اصلی به عنوان دروازه بان از حرکات و واکنش های تازه ای برخودار بود که پیش از او دروازه بان  در فوتبال ایران کمتر دست به چنین حرکاتی میزد .

عزیز اصلی به لطف آمادگی بدنی فوق العاده که بر آمده از ورزش های دیگر مثل کشتی کج در زمان خود آنچنان بی باک و جسوررانه  برای مهار توپ شیرجه میزد که براستی در پاره ای اوقات انگار که یک حرکت نمایشی است و همین باعث آن بود که شور و نشاطی فراتر از معمول به تماشاگران دست بدهد . ضمن آنکه عزیز اصلی بر خلاف گذشتگان براحتی از چارچوپ دروازه بیرون میامد و در سراسر محوطه جریمه و یا به قول ما ایرانی ها  هیجده قدم ابراز وجود می کرد و به مقابله با مهاجمان حریف می پرداخت.

پیش از اصلی اغلب دروازه بان فوتبال در ایران هنر چندانی برای بازی با پا نداشتند و حتی بسیاری از دروازه بان از ضربه با پا ترس و دلهره داشتند . اصلی اما با این ویزگی عمومی دروازه بان ایرانی و حتی جهانی بیگانه بود و براحتی می توانست حتی به عنوان یک مهاجم نیز بازی کند و می توان گفت که اصلی اغازگر نسلی از دروازه بانان ایرانی بود که فوتبال هم بازی می کردند .

قدرت و شجاعت اصلی در دروازه بانی مثال زدنی بود تا آنجا که او را خیلی زود ملی پوش فوتبال ایران کرد و دهه چهل را می توان دهه عزیز اصلی نامید و این دروازه بان شجاع  برای پنج  ، شش سال یکه تاز بود و به قول معروف فیکس تیم ملی .

فوتبال ملی ایران در پنجاه سال گذشته سه دروازه بان بزرگ و متمایز داشته است که واولین ان عزیز اصلی است و ویژگی او جسارت و نترس بودنش در رویارویی با حریفان .

پس از اصلی ناصر خان حجازی در فوتبال ایران چهره نمود که این دروازه بان با کلاس بر خلاف اصلی بیش از هر چیز از هوش و اندیشه بازی خوانی اش استفاده می کرد و نشان میداد که برای حفظ دروازه اول به تفکر تکیه میکند و در صورت نیاز به شیرجه یا پرش آنچنانی.

دیگر دروازبان بزرگ تاریخ فوتبال احمد رضا عابدزاده است که به نظر ما گلری او امیخته ای از اصلی و حجازی را به تماشا می گذاشت تا او را مثل زنده یادها اصلی و حجازی با جلوه ای متفاوت با دیگران همراه سازد و این سه بزرگ برای همیشه به عنوان دروازبان های مطرح در ذهن و خاطر دوستدران فوتبال ایران ماندگار بمانند.

در گذشت عزیز اصلی را به خانواده گرامی ایشان و اهالی ورزش ایران تسلیت می گویم و افتخارافرینی  او را برای فوتبال ان سرزمین  پاس میداریم . روانش شاد  ، یادش پاینده.....امیر برادران