کجا هستند آن ترانه سراهای انقلابی و مبارز !
محمد مایلی کهن در برنامه نود با دیگر نشان داد
که از جنس دیگری است و صداقت و راستی را هنوز گم نکرده و حرفهایی میزند که خیلی از
مدعیان مبارزه در راه حق و حقیقت جرات
بیان یک کلمه از آن را ندارند !
مایلی کهن با
ذکر نام داریوش به عنوان خوانده مورد علاقه اش کاری کرد که فردوسی پور بلافاصله
پایان گفتگو با او را به زبان آورد که یعنی ترس و سانسور !!
جسارت و صداقت محمد مایلی کهن را باید در این روزگار
کیمیا و کم یاب دانست که حتی چهره های انقلاب نیز این روز ها فاقد آن نشان می دهند و برای مثال می
توان به ترانه سراهای به اصطلاح انقلابی در دهه پایانی حکومت محمد رضا شاه
پهلوی اشاره کرد که سالهاست دریغ از یک
ترانه در وصف جنایات روزانه در جمهوری
اسلامی از نگاه و زبان آنان ..!
بخصوص در این دوران حسن ( فریدون) روحانی ؛ دولت تدبیر
و اعتدال ..! وقتی می بینیم که ترانه هایی چون < بوی گندم > ، < جمعه > ، < همیشه غایب > ،
< بن بست > و...... به بهانه یک اعدام و یک
درگیر ی مسلحانه از سوی ایرج جنتی عطایی و شهریار قنبری شکل می گیرد و جوانان رابه دنبال خود می کشد ، چگونه است که هزاران جنایت در طول سالهای گذشته
نمی تواند تلنگری به اندیشه و نگرش های
انقلابی این شاعران نو پرداز بزند تا گوشه ای از روزگار سیاه امروز را ترسیم کنند ؟!
در برنامه نود و نام بردن از داریوش و به دنبال آن قطع مکالمه توسط فردوسی پور
وممنوع تصویر شدن مایلی کهن ، ظاهرا ترس رژیم خمینی و جمارانی ها ازاین < وسوسه
های شیطانی > است !!
شاید که این شاعران انقلابی آن دوران ، دچار سرخوردگی و واخوردگی شده اند که دیگر حاضر
نیستند حتی یک ترانه در ردیف آن شاهکارهای خود بسرایند که حکایت از جنس مردمی واژه های آنان داشته
باشد!
نمی
دانیم شاید هم روح آنان مرده باشد و ما بی
خبر از آن هستیم..!
اما هر چه هست
یک معما در ذهن هر آشنا وجود دارد که مگر می توان یک شاعر مدعی را در حکومت شاه آنگونه
دید و در رژیم جمهوری اسلامی این گونه
خاموش و گم ؟!
تنها هنر این
شاعران آزادی خواه در این سالهای نزدیک آن بوده که از سانسور و فشارهای ساواک و
زندان در زمان شاه بگویند و یا آنکه در برنامهای تلویزیونی خود به سراغ آن شاعر
کلمبیایی و فیلم سازاهل شیلی بروند (
شهریار قنبری درتلویزیون ایران فردا ) که
این نیز از عجایب سحر است تا پنداری در
ایران همه چیز آرام است !!.....امیر برادران
عزیزم شما بهتره صرفن درباره ورزش و فوتبال اظهارنظر کنی. اولن شهیار قنبری نه "شهریار" دومن وقتی شما با یه من ریش کنار بهرام شفیع نون صدا و سیمای جمهوری اسلامی رو تو خون مردم میزدی و نوش جون می‌کردی، شهیار قنبری داشت ترانه "لالا دیگه بسه گل لاله" رو برای قتل عام کردها می‌خوند و جنتی عطایی هم ترانه "وطن" و "مار در محراب" رو داده بود به داریوش که بخونه. بعد هم شهیار قنبری ترانه "نون و پنیر و سبزی" رو نوشت که ایران رو تکون داد و پیشاپیش از مرگ خمینی گفت. شهیار قنبری بعد از اعتراضات سال هشتاد و هشت ترانه‌ای برای ندا و باقی کشته‌شدگان نوشت و با صدای خودش اجرا کرد به نام "نونفس". نوشتن ترانه هم خم رنگ ریزی یا آپدیت کردن وبلاگ نیست که هنوز روحانی شش ماه نیومده سر کار براش ترانه منتشر بکنند اما کافی بود فقط برنامه‌های رادیویی شهیار قنبری به نام قدغن‌ها رو می‌شنیدی تا ببینی در این باره چی گفته. در ضمن فکر کنم منظورت از شاعر کلمبیایی! شاعر اسپانیایی فدریکو گارسیا لورکا باشه که توسط یکی از بزرگ‌ترین دیکتاتورهای دنیا یعنی فرانکو کشته شد. در هر صورت همون درباره بت‌ت ممدمایلی بنویسی سنگین‌تره.
پاسخحذف